2 dni do terminu

Zostały nam dwa dni + do tej umownej daty a mnie zżera szereg różnych emocji.
Od strachu, że coś może byc nie tak lub że nie poradzę sobie podczas porodu, po różne wzruszenia i ekscytację. Dziś u położnej miałam podwyższone ciśnienie, jutro ide znów zmierzyć. Nawet taka mała rzecz wyprowadziła mnie z równowagi i przyprawiła o najczarniejsze myśli i płacz.
Nie ma godziny żebym nie pomyślała o tym jak to będzie, kiedy poczuję pierwsze skurcze i jak to będzie gdy mała sie urodzi. Jak sobie poradizmy jako rodzice. Setki mysli na sekundę i zero konkretnej odpowiedzi. Mam wrażenie jakbyśmy czekali na wielkie trzęsienie ziemi które w jeden dzień kompletnie przewróci wszystko do góry nogami i zmieni nasze życie zupełnie. Wiem, że jest to dobra zmiana, ekscytująca i że pewnie za niedługo będę się dziwić jak wyglądał mój świat PRZED Zosią ale na razie jest to troche jak wyprawa w jakieś ciemne nieznane miejsce z kilkoma podmokłymi zapałkami zamiast solidnej latarki.

Pozostawiając emocje na boku, trzy razy dziś spacerowałam z mężem, skakałam na piłce i w planie było jeszcze coś ale mąż właśnie zmęczony na kanapie usnął... nie dziwie się bo praca i podtrzymywanie mnie na duchu męczące jest:) Na tapecie są znów pomidory, po 4-5 dziennie - nie mam pojęcia dlaczego. Waga urosła już pewnie do gigantycznych rozmiarów, jutro spróbuję się zważyć, w lustrze ciężko mi na siebie patrzeć i świadoma jestem, że zrzucanie wagi odbywa sie powolutku i ostrożnie po porodzie. Ale co, ja miałabym nie dać rady???  Na przyszłość i przyszłe ciąże (jeżeli dam sie na kolejne 'skusić') - zdecydowanie muszę pohamować swoje zapędy do słodyczy już od pierwszych tygodni, a nie szaleć tak jak teraz szalałam.

To tyle mądrych przemyśleń na dziś!